Jean Paul Pierini



Summary – Prosecuting Acts of Torture Committed Abroad despite Foreign Amnesty: the ECtHR Decision in Ely Ould Dah v. France

This article examines the Ely Ould Dah case, originated from an application brought before the European Court of Human Rights by an officer of the Mauritanian Army convicted in France for acts of torture committed in 1990-1991 in Mauritania. Based on article 7, paragraph 1 of the European Convention on Human Rights, the applicant claimed that he has been punished retroactively, that he has been punished in France for acts committed in Mauritania and that he could not foresee that Mauritanian law would have been relinquished and French law applied. The Court considered that the Member States are free to choose their criminal policy, without any issue being raised under the provisions of the Convention and observes that the granting of an amnesty in respect of acts of torture is generally incompatible with States’ obligation to repress and punish acts of torture under the UN Convention against Torture. As to the purpose of the Mauritanian amnesty, the Court noted that the amnesty was granted not after the condemnation of the applicant, but furthermore, with the purpose of preventing a subsequent prosecution. The reasoning of the Court may be endorsed but the reference to principles of international criminal law developed for the repression of core crimes may be misleading and when foreign amnesty issues are raised in respect of ordinary crimes, States are not under and international obligation to prosecute.

Résumé – Les poursuites de faits de torture commis à l’étranger malgré l’amnistie y accordée: la décision de la CEDH dans la cause Ely Ould Dah c. la France

Cet article décrit la cause de Ely Ould Dah, suite à une plainte portée devant la Cour européenne des Droits de l’Homme (CEDH) par un officier de l’armée mauritanienne condamné en France du chef de torture commise en Mauritanie en 1990-1991. Sur pied de l’article 7, paragraphe 1er de la Convention européenne des Droits de l’Homme le demandeur argumentait qu’il était condamné rétroactivement et qu’il était condamné en France pour des faits commis en Mauritanie sans qu’il n’avait pu prévoir que les juges n’appliqueraient pas le droit mauritanien mais le droit français. La Cour estima que les Etats-Partis avaient le droit de déterminer librement leur politique répressive sans que cela ne pose problème sous la Convention et fit observer qu’accorder l’amnistie pour faits de torture est généralement incompatible avec les obligations des Etats en vertu de la Convention de l’ONU sur la torture afin de combattre et de punir la torture. Au regard de la finalité de l’amnistie mauritanienne, la Cour fit remarquer que l’amnistie n’avait pas été accordée après une condamnation du demandeur et qu’elle visait, de surcroît, à empêcher toute poursuite ultérieure. L’on peut souscrire l’argumentation de la Cour mais le renvoi aux principes de droit international pénal élaboré pour combattre les infractions les plus graves peut prêter à la confusion et lorsque des questions se posent en matière d’amnistie accordée dans un autre pays pour des infractions de droit commun, les Etats n’ont aucune obligation internationale de lancer des poursuites.

Samenvatting – Het vervolgen van in het buitenland gepleegde foltering ondanks daar verleende amnestie: de beslissing van het EHRM in de zaak Ely Ould Dah tegen Frankrijk

Dit artikel bestudeert de zaak Ely Ould Dah, die voortvloeit uit een klacht die voor het Europees Hof voor de Rechten van de Mens (EHRM) werd gebracht door een officier van het Mauretaanse leger die in Frankrijk veroordeeld was voor foltering gepleegd in Mauretanië in 1990-1991. Op grond van artikel 7, paragraaf 1 van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens (EVRM) voerde de eiser aan dat hij retroactief bestraft was geweest en dat hij in Frankrijk was bestraft voor daden gepleegd in Mauretanië zonder dat hij kon voorzien dat Mauretaans recht terzijde gelaten zou worden en Frans recht zou worden toegepast. Het Hof overwoog dat Staten Partijen hun strafrechtelijk beleid vrij kunnen kiezen zonder dat dit vragen oproept onder het EVRM en merkte op dat het verlenen van amnestie voor foltering in het algemeen onverenigbaar is met de verplichtingen van Staten onder het VN-verdrag tegen foltering om foltering te bestrijden en te bestraffen. Wat betreft het doel van de Mauretaanse amnestie stelde het Hof dat de amnestie niet werd verleend na een veroordeling van de eiser en bovendien beoogde om latere vervolging te verhinderen. Men kan de argumentatie van het Hof onderschrijven maar de verwijzing naar beginselen van internationaal strafrecht die ontwikkeld werden voor de bestrijding van de meest ernstige misdrijven (‘core crimes’) kan misleidend zijn en wanneer vragen inzake buitenlandse amnestie rijzen met betrekking tot gemeenrechtelijke misdrijven, hebben Staten geen internationale verplichting om te vervolgen.

Zusammenfassung – Die Verfolgung von im Ausland angewendeten Folterung trotz dort erlassener Amnestie: die Entscheidung des EGMR in der Sache Ely Ould Dah versus Frankreich

Dieser Artikel untersucht die Sache Ely Ould Dah, die sich ergibt aus einer Klage, die ein Offizier der mauretanischen Armee, der wegen in 1990-1991 in Mauretanien angewendeten Folterung in Frankreich verurteilt worden war, vor dem Europäischen Gerichtshof für Menschenrechte (EGMR) gebracht hat. Aufgrund des Artikels 7, Paragraph 1 der Europäischen Menschenrechtskonvention (EMRK) brachte der Kläger vor, dass er rückwirkend und in Frankreich für in Mauretanien verübten Verbrechen bestraft worden war, ohne dass er erwarten konnte, dass die Richter nicht das mauretanische Recht sondern das französische Recht anwenden würden. Der Hof war der Meinung, dass die Vertragstaaten ihre strafrechtliche Politik frei wählen können, ohne Fragen unter der EMRK zu wecken, und bemerkte, dass das Erlassen von Amnestie für Folterung im Allgemeinen unvereinbar ist mit den Verpflichtungen der Staaten unter dem Übereinkommen der Vereinten Nationen gegen Folter um Folterung zu bekämpfen und bestrafen. Was das Ziel der mauretanischen Amnestie betrifft, sagte der Hof, dass die Amnestie nicht nach eine Verurteilung des Klägers erlassen worden war und dass sie außerdem die Verhinderung einer späteren Verfolgung vorhatte. Man kann die Argumentation des Hofs unterschreiben, aber die Verweisung auf die Grundregeln des internationalen Strafrechts, die zur Bekämpfung der schwersten Verbrechen (‘core crimes’) entwickelt wurden, kann irreführend sein, und wenn sich Fragen über ausländische Amnestie bezüglich gemeinrechtlicher Verbrechen erheben, haben die Staaten keine internationale Verpflichtung zur Verfolgung.

Riassunto – La repressione di atti di tortura commessi all’estero in presenza di amnistia estera: la decisione della Corte Eur. dei diritti dell’uomo nel caso Ely Ould Dah contro la Francia

L’articolo tratta il caso Ely Ould Dah, tra orgine da un ricorso alla Corte Eur. dir. uomo da parte di un ufficiale dell’esercito della Mauritania, condannato in Francia per atti di tortura commessi nel 1990-91 in Mauritania. In base allart. 7 della CEDU il ricorrente asserisce di essere stato condannato retroattivamente in Francia per fatti commessi in Mauritania e di non aver potuto prevede che ai fatti sarebbe stato, in seguito, applicato il diritto sostanziale francese. La Corte Eur. dir. uomo nella sua decisione ha affermato che gli Stati membri sono liberi di scegliere la loro politica criminale senza per ciò solo possa dirsi violata la Convenzione e che l’adozione di una legge di amnistia è, in termini generali, incompatibile con obbligazione degli Stati membri di reprimere gli atti di tortura sotto la Convenzione ONU sulla repressione della Tortura (UNCAT). Circa le finalità della legge di amnistia Mauritana, la Corte Eur. dir. uomo ha osservato che tale amnistia non era stata adottata dopo la condanna del ricorrente, ma piuttosto con lo scopo di impedire una sua punizione. Le argomentazioni della Corte appaiono condivisibili, ma i riferimenti esclusivi ai principi del diritto penale internazionale, possono apparire fuorvianti rispetto alla questione degli effetti dell’amnistia straniera, quando questa riguarda reato ordinari che gli Stati non sono internazionalmente obbligati a perseguire.

Resumen – Diligencias de actos de tortura cometidos en el extranjero a pesar de gozar de una amnistía: decisión del Tribunal europeo de los Derechos Humanos (TeDH) en el caso de Ely Ould Dah contra Francia.

Este artículo describe el caso de Ely Ould Dah, un oficial del ejército mauritano, qui ha denunciado ante el TeDH, su condena por Francia por causa de jefes de tortura cometidos en Mauritania en 1990-1991. El demandante se basó con el artículo 7, párrafo 1ero de la Convención europea de los Derechos Humanos para argumentar su condena por Francia y de manera retroactiva por hechos cometidos en Mauritania, sin poder prever que los jueces no aplicarían el derecho de Mauritania pero él de Francia. El Tribunal estima que los Estados-Partidos tenían derecho de determinar libremente su política represiva ya que esta opción no plantea ningún problema respecto a la Convención, subrayando que la concesión de amnistía por hechos de tortura es generalmente incompatible con las obligaciones de los Estados en virtud de la Convención del ONU la cual se refiere a la lucha y la condena contra la tortura. En cuanto a la amnistía obtenida en Mauritania, el Tribunal precisa que esta última no fue otorgada después de la condena del demandante, pero aspiraba, por añadidura, a impedir cualquiera diligencia ulterior. Se puede suscribir a la argumentación del Tribunal, pero el reenvió a los principios del derecho internacional penal elaborado para combatir las graves infracciones puede prestarse a confusiones, y cuando se trata de cuestiones en relación a amnistías otorgadas en otro país por causa de infracciones relativas al derecho común, los Estados no tienen ninguna obligación internacional de dictar diligencias.